Reisverhaal «Alaska - Denali NP»

Alaska - Denali Nationaal Park | Verenigde Staten | 0 Reacties 10 September 2002 - Laatste Aanpassing 27 Juli 2020

ALASKA- DENALI N.P.
-------------------
Denali National Park is waarschijnlijk de meest bekende trekpleister voor natuurliefhebbers die Alaska bezoeken. Met z'n meer dan 24000 vierkante kilometer en talrijke zoogdier soorten (zie beschrijving in vorig artikel in Objectief nr. 50) is dat ook best te begrijpen. De uitgestrekte landschappen en lange dagen in de maanden juni en juli zijn bijkomende aantrekkingspunten.
We zouden hierbij bijna de indrukwekkendste ingezetene vergeten: Denali, die met zijn 20320 voet (of 6177m) de hoogste berg van het Amerikaanse continent is. Vroeger Mount McKinley genoemd maar onlangs terug Denali genaamd omdat de plaatselijke bevolking die naam al gebruikte voor de eerste blanke de berg mocht aanschouwen.
Denali is het Athabaskisch voor "De Hoge", waaruit al meteen blijkt wat een invloed deze berg op de plaatselijke bevolking en het omringende gebergte uitoefent. Door zijn kolossale omvang en hoogte domineert deze gigant over het 970km lange Alaska-Range.
Vanwege z'n eigen microklimaat is hij slechts zelden waar te nemen. Statistieken geven aan dat de berg in de maand juni gemiddeld één of twee keer volledig te zien is, de andere maanden doen al niet veel beter. Wij hadden meer geluk; in de zes dagen dat we op Teklanika Campground verbleven konden we hem vijf opeenvolgende dagen in volle pracht bewonderen. Soms de gehele dag, soms enkel in de voormiddag. Zoals de dag dat we helemaal tot Wonder Lake reden om hem daar van dichterbij te fotograferen,
tegen de tijd dat we,na de vijf uur durende rit, ter plaatste waren was hij helemaal verdwenen in nevel en regenwolken. De andere dagen moesten we er minstens 17km bus voor rijden en konden ook niet bij zonsopkomst aanwezig zijn. Toch was zijn aanblik zo indrukwekkend dat we telkens aan het fotograferen sloegen.
Sinds kort is het busvervoer systeem binnen het park erg veranderd. Vroeger was het vervoer gratis,(omdat je er niet met je eigen wagen in mag) nu is alles te betalen. Het volledige systeem uitleggen zou ons tè ver leiden, maar we raden eventuele bezoekers wel aan om tijdig info aan te vragen en om degelijk gepland de -redelijk prijzige- tickets aan te kopen in het Visitor Center (VC). Wij kochten een Teklanika-Pass en konden daarmee dagelijks gebruik maken van de bus om vanaf de camping onze -oostwaartse- bestemming van die dag te bereiken.
Tijdens ons hele verblijf leerden we zodoende heel wat buschauffeurs kennen en die vielen over het algemeen goed mee. De ene al wat enthousiaster als de andere gaven ze bijna allemaal relevante informatie over de bezienswaardigheden die we te zien kregen tijdens de rit, weze het dieren, planten of landschapselementen. Er was er slechts eentje (die van de eerste bus 'smorgens) die dagelijks zodanig uit z'n nek zat te lullen dat de hele bus in slaap viel. Oorstopjes waren dan de oplossing. Een groot voordeel van de bus is wel dat alle medereizigers -als ze niet in slaap zijn gevallen- mee zoeken naar dieren. Een eenvoudige kreet als "Moose !" of beter nog "GRIZZ !" is dan voldoende om de bus tot stilstand te laten komen.
Soms, als de chauffeur z'n ingezetenen niet echt in de hand heeft, ontstaat er nogal wat tumult, maar enkele chauffeurs konden hun passagiers zodanig motiveren dat ze de dieren muisstil observeerden via de geopende zij-raampjes en er echt sprake was van een goede 'natuurbeleving'.
Het fotograferen vanuit de bus vonden we zo goed als onmogelijk. Ook al omdat de plaatsen aan de ramen al bezet waren wanneer wij opstapten, maar ook het constant geschommel in de bus, zelfs wanneer ze stilstaat, schept zulke slechte omstandigheden dat we na een tijdje afzagen van verdere pogingen. Zo zagen we natuurlijk heel wat fantastische 'would-be'-opnamen aan onze neus voorbijgaan, maar dat werd dikwijls ruim goedgemaakt door het feit dat we dan langer en rustiger van de waarneming konden genieten.
Het meeste genot vonden we uiteraard buiten in het veld, op de plaatsen waar we ons lieten afzetten. Een meewarige blik van de medereizigers (een blik van:"wat gaan ze hier in godsnaam toch doen? -hier zitten toch beren!") was hetgene dat er ons aan herinnerde dat we dan volledig alleen waren. En hier zaten inderdaad beren- Grizzly's(Ursus arctos horribilis)- waar constant rekening mee moest gehouden worden.

Op zulke plaatsen ervaar je dat we als mens verleerd hebben samen te leven met andere wezens.
Dat we verleerd hebben rekening te houden met hùn rechten op diezelfde ruimte die wij ons toe-eigenen. Het recht om daar te lopen, te jagen, te slapen, kortom: te leven.
Het feit dat een Grizzly je op een, bepaald onaangename, manier kan laten ervaren dat je ook met hèm dient rekening te houden, dwingt je ertoe je op een aparte manier te gedragen in dit gebied.
Het is geen angst, maar wel ontzag en respect.

Het feit dat je in dit gebied, met zulke machtige dieren, niet meer alles 'onder controle' hebt, is waarschijnlijk de reden waarom de meeste toeristen (veilig) in de bus blijven zitten.

Beren kunnen overal en onaangekondigd opduiken. Dat ondervonden een goede 150 toeristen aan het Eielson VC -waar er een verplichte busstop is- toen daar plots een Grizzly opdook. In allerijl werd iedereen het centrum ingepropt en door een metalen rolluik van de buitenwereld afgesloten. Iedereen, behalve de beer, zat gekooid. Inclusief uw verslaggevers. De net aangekomen inzittenden van enkele andere bussen kregen 'busarrest'. De beer van zijn kant stoorde zich niet aan al die commotie en sniffelde wat aan de vuilbakken en dood-verlaten -èn lege!!- picknick tafels. Na een tijdje verliet hij de scène om een half uur later hetzelfde scenario te herhalen. Wéér iedereen voor meer dan een half uur opgesloten.
Dit keer echter hadden we sneller doorzien wat de beer van plan was en vooraleer iedereen gealarmeerd -en gemaand werd om zich in veiligheid te brengen, stonden wij al aan een opening in de voorzijde van het VC, waar geen rolluik was. Hier stelden we statief met kleine tele op onder het oog van (nog) niets vermoedende omstanders (met wéér die blik van "wat gaan diè hier doen?"). Toen de beer zijn 'act' terug opvoerde konden we enkele interessante beelden maken van deze al te gekke situatie.
Eénmaal de beer definitief wegwandelde, bestormde een dolgetreiterde Caribou (Rangifer arcticus) het Visitor Center (het werd meer een Visiter Center). Caribou's zijn namelijk gastheer voor tal van onplezierige insecten. Eén van die kwelgeesten deponeert z'n eitjes ergens in het lichaam van een Caribou waarna de ontwikkelende larven zich, onderhuids, een weg banen tot op de rug van deze vreedzame grazer. Daar wriemelen ze zich dan een weg door de huid, wat voor de gastheer een ongelooflijke kwelling moet zijn aangezien deze zich niet op de rug kan krabben omdat het gewei in die periode nog in de bast- en dus zeer kwetsbaar is. Het enige wat hun enig soelaas kan brengen is koelte in de vorm van sneeuw of schaduw. En dat laatste vond dit dier onder een luifel van het bezoekerscentrum.
Spijtig genoeg bood het voor ons weinig mogelijkheden tot fotograferen. Een waarschuwing dus: zie je een Caribou komen aanstormen, zorg dan dat je je niet op z'n pad bevindt... de dieren zijn soms zo zot getreiterd dat ze niet meer beseffen waar ze lopen -en dat doen ze niet altijd rechtdoor !
Een totaal ander onderwerp om ons fotografisch in te verdiepen was de plantenwereld. Denali N.P. bestaat grotendeels uit taiga en toendra en een eigenschap van dit subarctische biotoop is dat de plantengroei er, vanwege de korte periode dat de voortplanting er kàn gebeuren, ontzettend weelderig is -als tenminste de weersomstandigheden hiervoor gunstig zijn. En tijdens ons verblijf was dat ook zo. Regelmatig noteerden we temperaturen boven de 20°C waarbij de bloemen, bij manier van spreken, als paddenstoelen uit de grond schoten.
Een eerste verbazingwekkende vaststelling is dan de soortenrijkdom. Naast de specifieke arctische planten zoals dwergwilgen en dwergberken werden hier meer dan 430 soorten bloeiende planten waargenomen. Om nog niet te spreken van de honderden soorten mossen, algen en paddenstoelen.
Vooral aan Highway Pass, waar we een aantal keren afstapten,konden we tientallen soorten bloemen en planten ontdekken en fotograferen. Weliswaar met één oog op de zoeker en het andere alert voor Bartje (de Beer). Overal vindt je immers ook de Richardson's Saxifrage of Bear Flower,waarvan beren vooral de wortels van de jonge plant lusten.
Andere interessante planten waren ondermeer Arctische Papavers, Wolfsklauw, Alpiene Vergeet-Me-Nietje (Alaska Staatsbloem), Grootbloemig Wintergroen en een grote variatie aan Saxifraga's.

De Willow Ptarmigan (Lagopus lagopus of Moerassneeuwhoen) was een andere plantenliefhebber die we hier vonden. Spijtig genoeg was het al in de namiddag en stond de zon al vrij hoog. Nadat we ze gedurende een half uurtje stilletjes hadden gevolgd bij het foerageren, lieten deze, anders toch vrij schuwe, vogels zich goed benaderen en konden we met 300mm enkele opnamen maken van Ma, Pa èn de stoutste van de vijf telgen.
Een bijzonder plezant onderwerp waren de vele Arctic Ground Squirrels (Citellus parryi) die alom-tegenwoordig waren. Verschillende keren konden we opnames maken van dieren die, op de achterpoten staande, de omgeving afspeurden. We konden ze dan, zonder ons zorgen te maken om Bartje, naar hartenlust fotograferen... zolang zij daar op de uitkijk stonden was alles OK, want Bartje was ook hùn zorg. De grondeekhoorn maakt, naast planten, bessen en aas, een redelijk belangrijk voedselbestanddeel uit van het Grizzy-menu en meer dan eens worden zij uit hun holen uitgegraven.
Elanden (Alces alces)konden we, net zoals de eerder genoemde rendieren, regelmatig waarnemen al waren de fotografische mogelijkheden, ook hier, meer optimaal eenmaal we uit de bus waren. Ook Rode Vos (Vulpes fulva) konden we verschillende keren mooi waarnemen vanuit een bus. Toen we echter een vossenburcht, met daarbij een moer en zeven welpen, vonden tijdens een voettocht, bleven we toch op respectabele afstand (500m) zodat hiervan geen opnamen konden gemaakt worden. Alhoewel we betwijfelden of een voorzichtige benadering tot zegge 50m niet zou aanvaard worden, namen we geen enkel risico. Een verstoorde vos verhuist meestal haar kroost naar een ander hol en heel dat gedoe, met de daaraan verbonden gevaren, wilden we niet op ons geweten. Waar we ook op gelet hebben is de aanwezigheid van de Kleinste Jager (Stercorarius longicaudus). Deze konden we veilig ver weg van hun nest op de droge,hoge toendra gadeslaan tijdens hun schitterende vlucht. Zonder twijfel één van de mooiste vogels van dit gebied.
De meest indrukwekkende was dan weer de Golden Eagle of Steenarend (Aquila chrysaetos) die ook hier zijn broedgebied heeft, zij het dan in het gebergte.We konden deze vogels dagelijks vinden, zwevend boven het landschap nabij de busstopplaats op Polychrome Pass,waar ze naar aas zochten of trachtten een grondeekhoorn te verrassen.
De lijst van vogels die in Denali voorkomen bevat 159 soorten. Dat wij daar slechts enkelen van hebben waargenomen ligt natuurlijk ook in het feit dat onze -fotografische- aandacht gespreid was over vogels, bloemen, planten,zoogdieren en ook landschappen. En aan dit laatste onderwerp was nauwelijks gebrek. Overal waar je keek waren er majestueuze bergketens, honderden meters brede meanderende rivieren, bergmeren, maar vooral taiga die zich kilometers ver, in alle richtingen, uitstrekte en die bij elke veranderende lichtinval een ander karakter uitstraalde.
Hier voel je dat de natuur nog z'n eigen gang gaat, onbelemmerd en vrij.
Op sommige plaatsen,wanneer de zon haar stralen door een wolkendak stuurde, was het landschap zo betoverend mooi dat we ons op een rotsblok neerzetten om van het tafereel te genieten,daarbij het fotograferen volledig vergetend.
Om deze landschappen in de meest optimale lichtomstandigheden te kunnen fotograferen zou je, in dit seizoen althans, in de onmiddellijke omgeving moeten kunnen overnachten. Wij konden onmogelijk tijdig ter plaatse zijn en konden ook 's avonds niet laat genoeg blijven omdat we de laatste bus richting camping moesten halen. Er restte ons nog wel een mogelijkheid om avondlandschappen te maken aan de Teklanika rivier vlakbij de camping of enkele kilometer stroomopwaarts. Een 'Back-country permit' zou hiervoor misschien een oplossing bieden maar dan nog zou je 'beperkt' blijven tot de zone waarvor je toestemming kreeg. Het systeem van deze permits uitleggen zou ook te ver leiden, maar iedereen die een overnachting 'in het veld' wil maken raden we aan het plaatselijke infoblad "Denali Alpenglow" aan te vragen bij het Denali VC. Hierin vindt je tevens voldoende andere informatie voor een verblijf en over het bussysteem.
Dat je in Alaska op alles moet voorbereid zijn merkten we ook.
Plannen maken voor of tijdens deze reis was soms moeilijk -zoniet onmogelijk- en vaak nutteloos. Enkele voorbeelden: we hadden voorzien dat we vanwege de lange dagen -we hadden tot meer dan 20 uur zonneschijn per dag- ten laatste tot 22 uur zouden fotograferen om dan 'tijdig' te kunnen gaan slapen om dan s'morgens om 5 uur weer paraat te zijn. Niets daarvan natuurlijk, de lichtomstandigheden 's avonds en 's morgens waren soms zo prachtig (zoals op 21 juni, toen was het Midzomernacht) dat we pas rond 1u30 -'s morgens dus- ons genoodzaakt zagen op te stappen. Het zou één van de vele 'lastige' ochtenden worden.
Ook het type film dat we het meest nodig zouden hebben werd verkeerd ingeschat. We hadden namelijk veel regen en/of zwaar bewolkt weer verwacht en hadden daarom voor 75% Sensia 100ASA film meegebracht en voor de rest Kodachrome 64ASA.Door het uitzonderlijk mooie weer waarvan we mochten genieten waren we echter al snel door de voorraad K64 heen en moesten we verder op Sensia, wat niet altijd het gewenste resultaat opleverde.
Dat je je op het gebied van kleding ook op alles moet voorbereiden mochten we eveneens ondervinden omdat de temperatuursverschillen op één dag gemakkelijk tot 25° en meer kon oplopen. Het plannen van het mee te zeulen fotomateriaal bracht dan nogal wat voorbereiding met zich omdat we ook nog àndere essentiële spullen in onze rugzak moesten krijgen:
-Om op onverwachte regenbuien voorbereid te zijn moest de poncho erin. Een paar droge sokken,warme trui of vest,wollen muts en handschoenen zijn in het gebergte ook wenselijk want het weer kan enorm snel omslaan en een schuilplaats of vervoer kan veraf zijn.
-Muggen repellent tegen de 27 soorten muskieten!Kaart en kompas. -Een aantal muesli koeken als middagmaal,goed verpakt om geen reukspoor achter te laten (beren,weet je nog!), voldoende drank in de vorm van water en een blikje cola (suiker!). Een appeltje voor de dorst mocht ook wel.De verrekijker om de omgeving -op beren- af te speuren, een voorraad films, camera, lenzen,statief... zo zit je al snel aan een flinke bepakking. Het lijkt wat overdreven maar dat is het ècht niet. Wie in zulke streken rondtrekt moet nu eenmaal enige voorzorgen nemen. Maar je mag er zeker van zijn dat deze voorbereidingen niet nutteloos zijn en de beloning méér dan waard zijn. Probeer ze maar eens uit in Denali National Park. Succes!

Aanbevolen literatuur:

-Denali Alpenglow/te verkrijgen in het VC of op volgend adres:Superintendant, Denali National Park,P.O. Box 9, Denali Park, AK 99755,USA.
-Droombeeld Arctica/Barry Lopez
ISBN 90-204-2489-0
-The Grizzlies of Mount McKinley/Adolph Murie
ISBN 0-295-96204-6
-Wij huilen met de Wolven in Alaska/Lois Crisler
ISBN 90-216-7041-0
-Wildflowers of Denali National Park/Verna and Frank Pratt
ISBN 0-9623192-2-8

Aangeraden literatuur Denali N.P.

Aangeraden literatuur Katmai N.P.

- River of Bears /Tom Walker en Larry Aumiller
ISBN 1-85310-428-0
- Bear Attacks, Their Causes and Avoidance /Stephen Herrero
ISBN 0-941130-82-7
- The Grizzlies of Mount McKinley /Adolph Murie
ISBN 0-295-96204-6
- Grizzly /Michio Hoshino
ISBN 0-87701-431-0
- Alaska's Warmer Side /National Geographic Society, juni'56