Reisverhaal «USA 30»

Canada & Noord Amerika | Verenigde Staten | 0 Reacties 05 Juni 2017 - Laatste Aanpassing 21 Juni 2017

USA 30

05/06 Zonnig en zwoel, tot 32ºC. We verhuizen vandaag naar de Belle Fourche River Campground, gerund door- en binnen het National Monument. De sites zijn veel mooier gelegen, vooral die aan de buitenkant van de camping vanwaar je regelmatig “White-tailed Deer” kan waarnemen. Da’s weer een andere soort dan diegenen die we eerder zagen. Om de warmte van de namiddag te mijden maakten we ’s morgens een wandeling naar en omheen de Devils Tower. We vergaten in onze vorige blog (USA 29) nog te vermelden dat de “Devils Tower” een belangrijk decor was in “Close Encounters of the Third Kind”, een film van Steven Spielberg van 1977 (40 jaar oud al !!!).
Onderweg zagen we nogal wat Witstaartherten maar ze waren moeilijk in beeld te brengen omdat ze constant staan te grazen tussen de boomstammen. In de namiddag zochten we beschutting tegen de felle zon maar konden wel veel soorten vogels waarnemen op de camping.
In de vooravond, toen de zon al vrij laag stond, zijn we nog even uitgereden om de “Devils Tower” vanaf de noord-west kant te fotograferen, ook al omdat er vanuit het zuid-oosten donkere wolken kwamen opzetten. Ook toen zagen we heel wat Witstaartherten waaronder enkele mannetjes met hun groeiende gewei nog in de bast. Een beeld daarvan staat al een tijd op het verlanglijstje.
Kort na zonsondergang werden we verrast door het gezang van een groep mensen, zeer vermoedelijk met Indiaanse roots. Ze waren ons al eerder opgevallen omdat ze wat verder kampeerden in een 8-tal tenten maar de Indiaanse gezangen die ze, in perfecte harmonie, ten beste gaven waren een onverwachte traktatie. Het was heerlijk om in het donker bij het kampvuur te zitten en de gezangen te aanhoren.
Het moeten liederen geweest zijn die regen aanriepen want na 22u. brak er een stevig onweer los. Een prachtig zicht was het, de vlakte achter onze site talloze keren belicht door de vele, felle bliksemschichten. We hadden alle verlichting in Mwenzi gedoofd en genoten van het spektakel. We verwachtten dat het nu wel wat zou afkoelen. Gereden: 33km.

06/06. Zon met bewolking en een frisse wind, tot 23ºC. Prima weer om te wandelen. Ook weer ’s morgens een mooie wandeling, deels rond de Devils Tower. Het pad loopt over glooiende grasvlaktes, een steile bergwand en met den begroeide helling en een Prairie Dog kolonie. Onderweg is het wel constant opletten voor Ratelslangen, die durven met warm weer op het smalle zandpad te komen zonnen en houden niet van verrassingen… wij ook niet. En we zagen ook een vrij grote slang, geen Ratelslang want de staart was duidelijk puntig zonder ratel. Deze slang was zwart-geel geringd gekleurd, dat wordt weer opzoekwerk om achter de naam te komen. Alleszins een mooie waarneming, we schatten de lengte tussen 1m en 1m20.
De middag brachten we door op de camping, na 17u nog een trip met Mwenzi gemaakt in de bergen op zoek naar Witstaartherten in mooi avondlicht. Een gelukte trip deze keer.
Een gezellig kampvuur, ditmaal zonder Indiaanse zangers, rondde deze dag af. Gereden: 27km.

07/06. Zon met minder bewolking dan gisteren en daardoor tot 29ºC. Het is nog steeds heel mooi om ’s morgens te gaan wandelen en dus doen we dat ook. Voor 7u waren we al weg vanuit het VC. We maakten twee volle omcirkelingen van de Devils Tower in twee verschillende wandelingen en in verschillende richtingen, één tegen- en één met de klok mee (kwestie van niet te beginnen tollen 😉). Mooie wandelingen, gans alleen en in een zeer variërend landschap. We verwachtten ook heel wat Witstaartherten te zien zo vroeg en dus zijn we begonnen ze te tellen. Toen we terug naar de camping reden hadden we er 32 gezien, van de 33ste zijn we niet zeker, die hadden we een tijdje eerder misschien ook al geteld. Veel vrouwtjes maar ook enkele mannetjes met een gewei nog in de bast. Geen slangen vandaag. Maar wie een gigantische Ratelslang wil zien kan terecht in de “Trading Post” net buiten het National Monument, daar staat er eentje in een vitrinekast tentoon, lengte minstens 2,5m ! Die wil je op een wandeling niet tegenkomen… of misschien juist wel, die zie je tenminste liggen !
We hebben dit nog maar net geschreven of het moet al aangepast worden. Toen we nog een foto wilden maken van onze kampsite -voor op de blog- trapte de fotograaf bijna op een in het lage gras liggende slang die duidelijk op jacht was. Vlug een foto -van de slang dan maar- gemaakt vooraleer die traag en geluidloos in het hoge gras naast de kampsite verdween. Onze buur, die ook geïnteresseerd is in natuur, meende dat het een “Bull” slang zou kunnen zijn maar zeker was ie niet. We zullen het pas weten als we ergens een reptielengids kunnen raadplegen. Het was in elk geval eenzelfde slang als diegene die we gisteren zagen en was minstens 1,2m lang. Een avond-fotosessie bij de Prairie Dogs zit er ook vandaag niet in, daarvoor is het veel te warm en zwoel, zelfs na 18u. Gereden: 9km.

08/06. Zonnig en (te) warm tot 34ºC. We verplaatsen ons vandaag via Sundance naar Spearfish in South Dakota waar we inkopen doen in de “Safeway”. Even voor de grens met deze staat het Visitor Center bezocht en van een vriendelijke dame efficiënte info gekregen over de zaken die we willen zien en bezoeken. Ons eerste reisdoel hier is Deadwood, een historisch stadje dat ook bekendheid verwierf (of berucht werd) door een Western TV-serie met dezelfde naam. We overnachten op de plaatselijke KOA kamping die, op 1475 meter hoogte, iets buiten het stadje ligt en vanwaar we morgen voor 1$ een trolley-busje nemen naar Deadwood’s “Historical Main Street”. Gereden: 129km.

09/06. Zon en weeral zeer warm. Vannacht hadden we een minimum van 20ºC. Met de trolley-bus naar Deadwood. Het historisch mijnstadje werd gesticht na de ontdekking van goud in de “Black Hills” in 1875. Met als gevolg dat duizenden hierheen trokken en hun geluk/rijkdom hier kwamen beproeven. Nogmaals een verbreking van een overeenkomst van de overheid met de Indianen. Voor hen waren/zijn de Black Hills heilig grondgebied en het werd hen toegezegd dat het hun gronden zouden blijven. Maar geen enkele regering of leger was in staat om de gelukzoekers weg te houden uit de Black Hills. Het was het begin van een opstand van de Indianen die zou leiden tot de gevechten aan de Little Bighorn rivier en de dood van Lt.Col. G.A.Custer en zovelen anderen.
Maar Deadwood werd nog meer bekend door de aanwezigheid van “James Butler Hickok” alias “Wild Bill Hickok”. Een, tegen wil en dank, beroemde, beruchte revolverheld die hier in 1876 vermoord werd en wiens graf in de heuvels boven het stadje ligt. De voormalige “marshal”, militaire verkenner en verwoede poker speler kwam in Deadwood aan in het gezelschap van onder andere “Martha Canary” alias “Calamity Jane”. Haar levensverhaal is eveneens intrigerend maar opvallend is ook dat het haar laatste wens was om naast “Wild Bill” te worden begraven. Zo geschiedde ook, in 1903.
Op hetzelfde “Mount Moriah Cemetery” ligt ook “Seth Bullock” begraven. Hij was de allereerste sheriff van Deadwood en een vriend van Theodore Roosevelt. Men noemt zijn verwezenlijkingen legendarisch. Seth Bullock’s personage is ook één van de helden in de TV-reeks Deadwood.
In Deadwood is ook het “Diamond Lil’s Dining” gelegen in het “Midnight Star” gebouw, eigendom van Kevin Costner. Die leerde de streek kennen toen ie in 1989 hier in de omgeving z’n bekende film “Dances with Wolves” verfilmde. Deze oogstte een enorm succes en werd bekroond met 7 Oscars. Het hele gebouw bevat, naast ontelbare foto’s van de acteur ook talrijke uitstalkasten met de originele kostuums uit verschillende films waarin hij acteerde.
Maar buiten, in de zon, was het nu stilaan onhoudbaar geworden. We beslisten dan ook om terug te keren en namen de trolley-bus van 14u. Toen we de deuren van Mwenzi openden was het binnen 38ºC… afkoelen zou een hele tijd duren. Het enige wat we konden doen was luieren in de schaduw of wat koeling zoeken in het warme water van het zwembad… Gereden: 0km.

10/06. Zon en tot 30ºC. Vandaag berijden we de Spearfish Canyon Scenic Byway. Een prachtige weg doorheen een canyon waarin de Spearfish Creek een belangrijke rol speelt. Het eerste wat opviel waren de enorme aantallen vlinders, waarschijnlijk te wijten aan het micro-klimaat in deze canyon. Er was bijna de hele tijd geen wind en het was behoorlijk warm zodat de vlinders geen aanstalten maakten om ergens te gaan zitten. Het deed ons soms denken aan een sneeuwbui, zo dwarrelden de vlinders voorbij. Grote vlinders ook, ze lijken heel goed op onze (Europese) Koningspage. Aan de kant van de weg fotografeerden we een wegslachtoffer om de soort later te kunnen identificeren.
Langs de SD-222 gravelweg bezochten we de Roughlock Falls, waar de Little Spearfish Creek zich in verschillende etappes naar beneden stort. Even verderop werd de winter-filmscene van “Dances with Wolves” opgenomen. We zien de scene zo voor ons.
In Lead(SD) reden we de SD-385 op, zuidwaarts tot het “Sheridan Lake” waar we een kampplaats opzochten. Vrij vroeg want het is weekend en mooi weer dus zal er niet veel keuze meer zijn. Een goed plaatsje in de schaduw heeft ook vandaag weer onze voorkeur. Gereden: 151km.

11/06. Zonnig met bewolking, frisser en tot 25ºC. Gisterenavond kregen we nog een fiks onweer en een hagelstorm. De bodem van het dennenbos waarin we stonden werd bedekt met ijsbollen, iets kleiner dan knikkers. De bangelijke hagelbollen die ons (en Mwenzi) te beurt vielen in het Sequoia National Park kwamen weer in ons achterhoofd maar deze keer duurde het niet zo lang en waren de ijsbollen niet zo groot als toen. Onwaarschijnlijk wat een lawaai dat gaf binnenin de auto !
Vanmorgen direct vertrokken naar het “Crazy Horse Memorial”. Het verhaal hiervan begint in 1939 wanneer een beeldhouwer, Korczak Ziolkowsky genaamd, de eerste prijs wint in een beeldhouwwerk wedstrijd tijdens de wereldtentoonstelling in New York. Meteen krijgt hij de aandacht van een aantal Lakota-Indianen chiefs. Het zijn allemaal overlevenden van de slag aan de Little Bighorn rivier… Die vragen hem bij monde van Chief Standing Bear om, als tegengewicht voor de vier VS-presidenten-koppen die werden uitgehouwen in de Black Mountains, een monument te maken ter nagedachtenis van alle Indianen. In hun brief scheef Standing Bear; “My fellow Chiefs and I would like the White Man to know the Red Man has great heroes also”. De Lakota leiders wilden ook dat het beeld in de Black Hills zou gemaakt worden, al generaties lang een Indiaans heiligdom. Na zijn vrijwillige deelname aan de oorlog van ’43 tot ’45 en na grondige studie van de Indiaanse geschiedenis aanvaard Korczak op 37 jarige leeftijd de opdracht en wijst een regeringsopdracht af om oorlogsmonumenten te bouwen in Europa. Als beeltenis werd Crazy Horse gekozen omdat die symbool stond, niet alleen als een Lakota stamleider, maar ook voor de levenswijze van alle Indianen. Korczak zou er de rest van zijn leven aan werken. Het wordt een privé-onderneming die geen overheidssubsidies wil ontvangen. In den beginne werkt Korczak als enige aan het project maar na een aantal jaren kan men vaste medewerkers en ingenieurs aanwerven. Ook 7 van de tien kinderen van Korczak en diens vrouw Ruth (vijf meisjes en vijf jongens) bijten zich vast in de droom van hun vader. Het project omvat niet alleen het uithouwen van het grootste beeldhouwwerk ter wereld. Het wordt een totaalproject met een “Indian Museum of North America”, een “University en een “Medical Training Center”. Korczak overleed in 1982 op 74 jarige leeftijd maar z’n werk wordt voortgezet door z’n familieleden.
Intussen is het aangezicht van Crazy Horse afgewerkt en werkt men verder aan z’n golvend haar. Dit deel van het beeldhouwwerk is even groot als de vier presidentskoppen op Mount Rushmore samen. Foto’s geven een duidelijker beeld van hoe het beeld zal worden en hoe het nu is. Op één van de foto’s is het paardenhoofd uitgetekend op de rotsen, die lijn is 1m breed…Op een andere foto is het witte schaalmodel te zien dat de beeldhouwer op schaal 1/34 maakte.
We hebben bijna een volledige dag de verschillende musea en toonzalen bezocht. Musea over de Indiaanse culturen, de Bisons, etc. Toonzalen met materialen, films en documenten over de aanleg van het monument. Zoveel is er te zien. We zullen overnachten op de Oreville camping van de National Forest Service, enkele kilometer noord van het Crazy Horse Memorial. Gereden: 37km.

12/06. Zwaar bewolkt met heel even wat zon en zwoel weer en tot 27ºC. Mount Rushmore is een welbekend en typisch Amerikaans monument. Het was dan ook geen verrassing dat we, al voor 9u ’s morgens, in de file stonden voor de parkings. Het was beeldhouwer Gutzon Borglum die in 1923 gevraagd werd om een monument te maken in de Black Hills. Op zijn voorstel werden het vier koppen van presidenten die bijzondere dingen hadden verwezenlijkt tijdens hun ambtsperiode. De werken begonnen in 1927 en zouden duren tot 1941, kort na de dood van Borglum en het dichtdraaien van de financieringskraan van de regering door hun deelname aan WOII. De afgebeelde presidenten zijn George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Aan de realisatie ervan werkten ongeveer 400 arbeiders. Onder hen de latere uitvoerder van het “Crazy Horse Memorial”, Korczak Ziolkowsky. Later, in 1990 werden ook het museum, restaurant, gift-shop, het “Grand View Terras”, de “Avenue of Flags” en een grote(re) parking aangelegd.
Het was er een drukke bedoening en we waren in lange niet zo onder de indruk dan over wat we gisteren te zien kregen.
In Keystone bezochten we het “Presidential Wax Museum” waar -uiteraard- wassen beelden staan van alle Presidenten die de VS hebben gekend. Van een aantal onder hen vonden we echter dat de gelijkenis niet echt duidelijk was, zo leek Bill Clinton ook helemaal niet op de foto die ernaast afgebeeld was. Aan de andere kant waren de diorama’s waarin de heren werden afgebeeld erg verzorgd en was de audio-begeleiding heel duidelijk en interessant. Toch een bezoek waard.
De rest van de dag zijn we nog wat blijven hangen in de Black Hills en hebben boodschappen gedaan in Rapid City. We overnachten op de parking van een filiaal van Camperworld. Gereden: 86km.

13/06. Zonnig met wat wind en tot 28ºC. Toch wel terug aangenamer weer na het onweer van gisterenavond. We bezochten vandaag de vrij bekende “Prairie Edge Trading Co. & Galleries” in Rapid City. De vele kunstwerken die er tentoon staan werden vervaardigd met dezelfde technieken en materialen als diegene die de “Plains Indians” gebruikten. Dat zijn de stammen die de grasvlakten van centraal Amerika bewoonden, de Lakota, Crow, Cheyenne, Shoshoni, Arapaho en Assiniboine. Er zijn echt prachtige dingen te bewonderen…(aanhangwagentje ?).
Ook in Downtown Rapid City heeft men op de meeste kruispunten levensgrote bronzen beelden van Amerikaanse presidenten geplaatst, 43 in totaal. Aan Obama wordt nog gewerkt.
In het “President Info Center”, 631 Main Street, is een kleine tentoonstelling met miniaturen van enkele beelden te zien en men geeft er ook een klein drukwerkje uit met een overzichtskaartje van waar de beelden staan en info over de betreffende presidenten. Je kan er een aardige wandeling doen en alle beelden onderweg rustig bekijken.
Nadien brachten we nog een bezoek aan het “Dahl Arts Center” maar daar was men tentoonstellingen aan het voorbereiden en dus was er niet zoveel te zien. Wel het cyclorama van de muurschilder Bernard P. Thomas die de 200 jarige geschiedenis van de VS weergeeft op een doek dat, met bijna 55 meter, de hele zaal rondom omspant. We overnachten in Rapid City op de parking van Cabela's. Gereden: 54km.